Speciaal geschreven op verzoek: over doorgaan na verlies van een paard…
Over schuldgevoel, rouw en verdriet.
Het lijkt zo simpel. Je motivatie herpakken en doorgaan, je hebt tenslotte geen keuze wel? Maar als dat nou eens tegenvalt? Als de energie er niet is om met de andere paarden te werken? En vandaag is het ook nog eens koud. Koud, nat en guur. NOG meer redenen om niet te trainen….
Weet je nog? Toen je klein was ging je pennyhart kloppen zodra je een pony zag. De zachte neus, de snorharen, de WOLLIGE oortjes, de glanzende ogen en die geur! Oooh wat ruiken paarden heerlijk!
En de eerste rit, op je eigen pony, wat een ongelofelijke beleving was dat. Met wat knijpen bleef je zitten, maar zo niet dan was het opstaan en weer doorgaan. Je botten konden nog wat gestuiter hebben.
Wat een geluk!
Het eerste eigen paard! Een flinke verantwoording! En het moest meteen helemaal goed. ALLES moest perfect, voeding, stal, weide, tuig, het allerbeste voor je allerliefste vriend.
Wat een trots!
Toen kwamen er meer paarden! En wat werd je gelukkig van hun aanwezigheid in je stallen. De dagelijkse routine, het knisperen van het stro, de hinnikjes voor het voer, het poetsen tot ze glommen, de matchende dekens, de ritten door weer en wind.
Wat een rijkdom!
En je leerde jezelf goed kennen. Ontdekte dat elk paard verschillend is, je stemde je op elk paard af en loste problemen op. Wil je persoonlijke ontwikkeling? Neem een paard… 😉
Wat een reis…
En dan valt een paard weg. Plotseling. Een lege box, een gat in je hart en de moed zinkt je in de schoenen. Je kunt het even niet meer opbrengen. Je kijkt naar je andere paarden maar voelt je moe. En schuldig. Want de overgebleven paarden krijgen nu niet wat ze verdienen.
Wat een verdriet…
Verder na verlies? Maar HOE dan?
Er is geen recept. Was het maar zo. Er is een gat. Een heel groot gat. En dat gat betekent dat je enorm van dit paard hebt gehouden. Dat het echt en oprecht was. Dit gat dichten kost tijd, en energie.
Weet je nog: de eerste kriebel van die paardenneus? De haren die overal zitten, zelfs op je boterham? Die spannende rit door regen en kou met tintelende vingers en roze wangen? Het regelmatige geluid van de hoeven op de grond? De geur van het hooi dat je altijd voerde?
Voor eens besmet met het paardenvirus, voor altijd onder je huid…..
Het liedje “Keep your head up” van Ben Howard is zo onlosmakelijk verbonden met het overlijden van mijn paard Nomeado dat ik, zelfs na 7 jaar, iedere keer mijn tranen moet wegvegen. Zodra de eerste tonen zich laten horen heb ik de neiging om de radio uit te zetten. Maar ik doe het niet MEER, want het geeft me een herinnering aan iets dat ik intens heb gevoeld. En dat gevoel wil ik behouden, het glipt anders langzaam weg.
Het paardenvirus blijft. Het is net zoiets als een koortslip: verstopt zich even maar komt altijd weer terug. Geen enkel paard wordt slechter van een tijdje stilstaan. Een paard wordt slechter als er niet oprecht en liefdevol voor wordt gezorgd. Draag deze zorg en draag je rouw. Rouw zegt dat het echt was, die liefde. En dat gat wordt ooit een gaatje. En dat kost energie. En tijd.
Gun het jezelf. ️
Paardenmensen snappen dat.
Liefs,
Monya