We kijken allemaal op onze eigen manier tegen de wereld aan. Onze hersenen kunnen de veelvoud aan signalen die binnenkomen niet verwerken. Daarom hebben we een inwendig filter gecreerd om alle binnenkomende waarnemingen te filteren, zodat de dingen waarvan onze hersenen denken dat die op dat moment het belangrijkst zijn overblijven.
In ons model van de wereld zitten heel veel veralgemeniseringen, zowel over concrete als abstracte elementen. Zo weten we bijvoorbeeld hoe sneeuw eruit ziet, of een berg, een trein, een boek. Zo hebben we ons ook een beeld gevormd van hoe een auto eruit ziet, op basis van de auto’s die we tot nog toe gezien hebben. Dit laat ons toe om een auto te herkennen, ook al hebben we die specifieke auto nog niet gezien.
En tegelijkertijd schuilt daarin net het gevaar: als de info past met ons wereldbeeld, gebruiken we het om ons beeld te versterken; als het er niet in past, zijn we er vaak blind voor. Het is dus belangrijk om dit te herkennen en jezelf kritische vragen te stellen of iets wel is zoals het is. Want jouw filters zijn niet de filters van anderen, of van paarden!
Ofwel we hebben allemaal een ander model van de wereld.
Hoe vaak verdiep jij je in het paard? In zijn model van de wereld, in zijn primaire behoeften? In zijn drijfveren? Weet je werkelijk wat je paard nodig heeft?
Elk moment dat jij je paard in handen hebt leert het paard van jou, maar jij ook van je paard. Bewust en onbewust stemmen jullie je op elkaar af. Dat kan positief zijn maar ook negatief zijn. Ben je geneigd bij negatief gedrag het paard de schuld te geven, of om te handelen zoals anderen het zouden doen?
Of volg jij je eigen weg en instinct en kijk je goed naar jouw paard en bedenk je jezelf: waar 1 de weg wijst, leren er 2?