Soms krijg je zelf ook een lesje mee. Where one teaches, two learn.
Als instructeur zie je veel en hoor je veel. Lesgeven is niet altijd alleen maar leuk of vertellen hoe iets MOET. Het is vooral luisteren naar een eigenaar, afgaan op wat je ziet en voelt. Wat heeft dit paard nodig, wat heeft deze ruiter nodig? Hoe kan ik ze veilig laten voelen, hoe geef ik ze ruimte om hun onzekerheden en angsten te laten zien?
De afgelopen weken werd ik geconfronteerd met twee schrijnende gevallen.
Vorige week heb ik een lang gesprek gehad met een amazone die zo beïnvloed wordt door verdriet van buitenaf, dat ze haar paard niet kan geven wat hij nodig heeft. En hoe moeilijk het ook is, afscheid nemen is de beste optie. Voordat het echt gevaarlijk wordt.
Vandaag een amazone en paard die overduidelijk van elkaar houden, maar die geconfronteerd worden met zoveel pech en gezondheidsproblemen dat er slechts machteloosheid en doelloosheid over is.
Toch ook vandaag blijkt weer dat er altijd iets is om mee te werken. En dat begint met loslaten. Loslaten wat je ooit hebt gewenst, wat je voor ogen hebt gehad, hoe het vroeger was, hoe je het graag had gezien. Dat beeld loslaten. Hoe moeilijk dat ook is. Want als je besluit om te werken met een paard dat gezondheidsproblemen heeft kun je alleen instappen op het huidige moment.
Zoals dat paard nu is. Zoals jij nu bent.
Er zijn 2 keuzes, nog wel werken met het paard, of niet meer werken met het paard. Elke keuze is goed.
Kies je ervoor om nog wel te werken met je paard? Sta achter je beslissing, dan kun je weer vooruit. Je hoeft namelijk niet precies te weten HOE je vooruit moet. Je hoeft alleen maar te beslissen dat je weer een doel hebt.
En dat je dat in piepkleine stapjes gaat halen. Dan zie je weer dat er meer is dan problemen en ziekte. Dat er altijd kracht, levenslust en zelfs plezier over is. Dat er hulp en kennis voorhanden is.
Hoe kleiner dat doel, hoe haalbaarder het is. Zo zet je jezelf op voor succes.
Zo help je jezelf om weer plezier aan je hobby te beleven. Zo kun je je paard energie geven en zie je het steeds minder als patiënt.
En mocht je denken: “ja jij hebt makkelijk praten…..”
Ik krijg al weken lessen in loslaten. Loslaten van mijn zoon, die nu naar de middelbare school gaat. Soms zie ik meer zijn ziekte dan hem zelf. Mijn dochter heeft destijds de overstap probleemloos gemaakt, dus ik weet dat het kan. Maar die ziekte hè, die zit me zo dwars.
“Wat als dit, wat als dat, zoveel beren op de weg….”
Wat is loslaten lastig….maar ook ik moet vooruit 
😉 !
Lieve groet,
PS. Een voordeel van de middelbare school is dat ik nu meer lestijden beschikbaar heb. Mocht je een lesje willen: schroom niet! 
🙂