Vandaag heb ik een appeltje te schillen. Met Murphy. Ja die Murphy die als een kaartenhuis je planning laat instorten. Of bruggen open zet als je haast hebt. Die file veroorzaakt op een plek waar NOOIT file is. Of dat ALLEMAAL tegelijk 
😉.
Vanochtend was ik erg met mijzelf in mijn nopjes. Een last minute trailerlaadsessie perfect afgesloten en veel te vroeg bij mijn eerste afspraak in Almere aangekomen. Zo in mijn nopjes dat ik me bij de plaatselijke benzinepomp nog even op een reep chocolade trakteerde.
En dat was het natuurlijk. Dat laatste had ik vast niet mogen doen van mijnheer Murphy.
Want toen belde mijn zoon, dat zijn infuus er weer uit was gegaan tijdens gym. En ja, dan slik ik even en race ik naar Amsterdam. Onderweg doorgegeven dat ik later op mijn afspraak zal zijn, “lukt het dan nog wel?” En pats! In de file. Zucht.
Dan krijg ik toch even stress. Stress over de dag die nog komen moet. Over de mensen die door mijn veranderde planning moeten wachten. Ik voel het in mijn nek en ademhaling, en ik weet het: concentreer je op die ademhaling. Adem in en adem uit. Rustaaaaaagh…..
Maar de dag wordt nooit meer zoals je had gepland.
Toevallig zei de eigenaresse van het paard van vanochtend iets wat me triggerde. Dat iedereen “hoopt” dat hun paard de trailer op gaat. Want een uitje of wedstrijd wordt goed gepland. En dan moet dat paard ook nog mee! Het veroorzaakt enorm veel stress als ie op zo’n moment besluit de trailer niet in te gaan.
Je hoopt altijd dat Murphy jou overslaat!
Een paar gedachtenspinsels:
“Als je weet dat je weg moet met de trailer, bereid je je paard dan op tijd voor?”
“Als hij altijd makkelijk laadt, heb jij daaraan bijgedragen, of loopt je paard er vanzelf op? En wat nu als ie ineens besluit dat niet meer te doen?”
“Neem je de trailer regelmatig mee in je training of gebruik je de trailer alleen als iets MOET?”
“Als je paard een wat lastige rit achter de rug heeft , train je dan thuis eerst een aantal keer voordat ie weer voor het “echie” mee moet?”
“Wat is jouw intentie als je je paard ophaalt om in de trailer te gaan?”
“Voel je je zeker, of twijfel je?”
Gelukkig was de eigenaresse van deze mooie Fries er op tijd bij. Hij toonde wisselend gedrag op en bij de trailer. En ze wilde graag dat ie de trailer weer leuk zou gaan vinden. Nou dat vond ie. Eerst wat grondwerk gedaan en toen het echte werk. Hij draaft nu zelfs naar binnen.
Over appeltjes gesproken: ik schil ook altijd graag een appeltje met een paard in de trailer, letterlijk….in alle rust…samen de tijd nemen om hem zich comfortabel te laten voelen in die trailer……samen met mij: “hapje voor jou, hapje voor mij”. 😉
Een lekkere Granny Smith!
Liefs,
PS. het paard van de foto is de mooie Lusitano vanEllis, we hebben er een jaar over gedaan om hem, na een ongeluk, weer vertrouwd te maken met de trailer. En daar plukt ze nog altijd de vruchten van! 
🙂