“Als jij het doet, lijkt het zo makkelijk.”
Die zin hoor ik vaak. Afgelopen weekend nog. Daar gaan natuurlijk wel heel wat uren aan vooraf. Uren buffelen met verschillende paarden, trial en error. Jarenlang.
Ik kan iets er wel makkelijk laten uit zien, dat zeker, maar dat wil niet zeggen dat het altijd vanzelf gaat. Zo had ik laatst een hele boze ruin aan de dubbele longe. Een prachtig jong dier, reeds beleerd voor wagen, onder het zadel en aan de longe. En nu? Nu was ie sinds een tijdje, zonder aanwijsbare reden, boos. Heel boos.
Boos in de vorm van op je af komen, niet schromen om een achterbeen naar je uit te halen, stoppen, staken en als je dan niet bang wordt, er vandoor rennen. Als je standvastig bleef (zie blog paardworstelen 
😉 ) gaf hij wel toe, uiteindelijk. Maar leuk is dit niet. Niet voor het paard zelf, niet voor de eigenaren.
Na de training, puzzelen en nadenken kwam de eigenaresse zelf met de conclusie: “ik ben ervan uitgegaan dat hij beter beleerd was. Ik denk dat ik te hoog heb ingezet en dat hij daarom nu zo reageert op de vragen die ik stel.”
Afgelopen zondag gaf ik les aan een amazone met een fantastische Friesche merrie. Een mooi grootramig paard. Nog jong, 5 jaar. Het punt was dat het paard niet voorwaarts was. Naar horen zeggen ging het paard altijd gewoon stil staan en wat je ook deed, het bleef stokstijf staan. Een vorige instructrice heeft wel eens de hele bak door gerend. Met zweep, achter het paard aan. 
🙂
Nadat ik haar vroeg om eens goed naar het hoofd van het paard te kijken, was het even stil. “Ze is nog wel heel erg jeugdig he? Ik denk dat ik haar te vroeg heb beleerd. Een jaartje later had waarschijnlijk beter geweest. Nu heeft ze vast geen idee wat ik van haar wil.”
En zaterdag gaf ik een lesdag in Friesland aan een groep lieve dames. Tijdens de theorie, waarin ik het hoofdzakelijk had over waar bepaald gedrag ontstaat, hoe je aan je relatie kunt werken, hoe je kunt aanvoelen wat je paard nodig heeft en hoe je jezelf ontwikkelt als paardentrainer, hoorde ik een diepe zucht: “Oh, als ik dit hoor dan ben ik dus toch goed bezig!”
Niemand kent jouw paard zo goed als jij zelf.
Je hebt in je onderbewustzijn altijd het antwoord, je hoeft alleen maar te luisteren.
Je kunt veel meer dan je denkt.
EN, heel belangrijk: vergeef jezelf voor de foutjes die je onderweg maakt. Of de foutjes die je denkt te maken, het zijn juist leermomenten!
Een paard is vergevingsgezind. Echt waar!
Het is net zoiets als kinderen opvoeden, je weet pas na weken, maanden of jaren of iets goed uit pakt. Zo niet, dan stof je jezelf even af en begin je opnieuw. 🙂
Ik kreeg er bij de geboorte helaas geen handleiding bij. 😉
Lieve groet,
Monya