Vandaag kwam ie tijdens de les weer voorbij! Het woord paardworstelen. Ik heb dat woord lang niet gebruikt maar jaren geleden kwam het regelmatig in mijn vocabulaire voor. Ik krijg bij dit woord altijd de meest fantastische cartoons in mijn hoofd (jij ook?) 
🙂.
De amazone in kwestie zei: “ik wil absoluut niet paardworstelen, ik wil flow!”
Flow is ook een prachtig woord. Geeft nagenoeg geen cartoons in mijn hoofd, want het is een minder expressief woord en heeft meerdere betekenissen. Als paardworstelen moeizaam betekent, kan flow in deze context makkelijk, of liever gezegd, vloeiend betekenen.
En dat is wat we als ruiter allemaal willen toch? Dat rijden er makkelijk uit ziet, alsof het vanzelf gaat (ik hoor een ex-vriend nog zeggen: “paardrijden, dat is toch geen sport, dat paard doet al het werk”, okay, daarom is het ook een ex-vriend 
😉 ).
Zonder spanning, zonder stress, zonder zichtbare hulpgeving, een tevreden paard en een tevreden ruiter.
Wat is er dan nodig om flow te krijgen? Flow is een samenspel van heel veel dingen waarvan ik er nu één belicht: HEB GEDULD.
Heb geduld? Ja, heb geduld. Want soms anticiperen ruiters continu op alles wat het paard doet. Ingrijpen, reageren, communiceren, corrigeren.
We zijn zo gewend geraakt aan een bepaald gevoel tijdens het rijden en aan het nemen van controle en aan een bepaald plaatje in ons hoofd, dat we niet meer de tijd nemen om af te wachten.
Misschien levert het juist iets op? Corrigeer eens niet als een paard ineens even zijn neus in de lucht steekt (en er niet vandoor gaat dan wel he…) of als dat paard ineens scheef loopt, hoofd kantelt, te diep gaat, etc.
Kijk eens wat het je oplevert door even te wachten. Wat je van zo’n moment kan leren. Of je wat nieuws onder je voelt gebeuren.
Want vaak raapt een paard op zo’n moment even zijn lichaam bij elkaar (buikspieren, balans, bekken etc.). En door niets te doen leren we het paard dat dat okay is. Dat ie de tijd krijgt, dat we hem aanvoelen en soms, soms krijg je dan zomaar een cadeautje. Ineens lukt een oefening wel, loopt het paard recht of prachtig in aanleuning.
Dat is volgens mij flow. Rust, geduld, tact, harmonie, samenspel.
Minder rijden en meer krijgen.
Ik moet mezelf er ook nog regelmatig op wijzen hoor. Door het eeuwig rijden op “correctie-paarden” heb ik geleerd om op alles te reageren en heel klein te corrigeren. En ook ik mag nog meer wachten tot iets uit zichzelf ontstaat. Klein anticiperen is een kunst, afwachten ook.
Mooi hè, paardrijden?
Liefs,
Monya
PS. Heb jij nog een leuke omschrijving van flow?