Ik moet iets bekennen. Ik ben al bijna 2 maanden niet naar de sportschool geweest. En ik ging minimaal 3x per week. Heel gedisciplineerd. Sinds de zomervakantie heb ik mezelf “vakantie” gegeven. En die vakantie zet maar door. Ik denk regelmatig: “het wordt wel weer tijd Spijk”, maar ik voel weerstand.
Mijn lichaam merkt het wel. Niet sporten leidt bij mij al snel tot krachtverlies. Ik voel het als ik op een paard zit. Reflexen zijn goed, core stability kon beter. En pijn in mijn billen de dag erna 
😉, zelfs na 25 jaar een paardenkont te hebben gekweekt.
Ik geef veel vrouwen les. En sommigen delen hun body issues met mij: “ik zou beter in conditie kunnen zijn.” Ik ben iets te zwaar, ik heb geen tijd om naast alle drukte in mijn leven ook nog te sporten.”
Eerlijk is eerlijk: ik zou ook graag vanzelf in conditie en op gewicht willen blijven. Maar de realiteit is anders. Naarmate ik ouder word moet ik er harder aan werken. Ik hoef niet perfect te zijn, want de lat te hoog leggen geeft stress.
Wat ik voor mezelf wel duidelijk heb is dat ik verantwoordelijkheid moet nemen. Voor mezelf, maar vooral voor dat paard. Omdat ik, zodra ik op zijn rug stap, dat paard zou kunnen beschadigen als ik niet aan mezelf werk.
En na deze twee maanden voel ik me een beetje schuldig. En denk ik na over wat paardrijden nu eigenlijk is. Het is een verbinding. Een confrontatie met mezelf. Dat paard is een enorme spiegel!
Hoe vaak heb ik getraind voor dat ene “wauw”-moment? Hoe vaak ben ik na een val gewoon weer opgestapt? Hoe vaak twijfel ik of ik wel duidelijk met mijn paard communiceer? Hoe vaak voel ik dat er wat met mijn paard is, en verklaren anderen me voor gek? Hoe vaak heb ik gedacht dat ik het niet kon? Hoe vaak ben ik weer opnieuw begonnen? Hoe vaak heb ik weer en wind getrotseerd?
Dat doorzettingsvermogen heb ik dus wel! En de wil om te verbeteren. En de kracht om door te gaan.
Wauw……
Ik stof mijn Big Gym pasje maar even af. En ik neem me voor dat 1 oktober de deadline is. Eitje.
🙂
Liefs,
Monya