Zondag heb ik me voor de “leeuwen” geworpen. Niet letterlijk hoor, figuurlijk. Ik liep al langer rond met onvrede. En die onvrede heb ik getracht zelf weg te poetsen of aan te pakken. Maar dat ging niet. Want die onvrede kwam voort uit iets dat ik zelf heb opgezet en waarmee veel mensen gemoeid zijn.
En als wegpoetsen in je uppie niet lukt dan zit er niets anders op dan met de billen bloot. Billen bloot voor de studentengroep die verbonden is met mijn onvrede. En billen bloot maakt kwetsbaar. Gedachten die je door het hoofd schieten: Wat als? Wat als ik dingen hoor die ik liever niet zou horen? Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als ik niet kan voldoen aan verwachtingen? Dat is toch angst. Angst voor dat wat ik niet kan controleren. Dat waar ik niet gelijk invloed op heb.
Vergelijk het met angst in het zadel. Angst geeft je een gevoel van machteloosheid. Je kunt niet overzien wat er gaat gebeuren, het is onduidelijk of je voldoende invloed kunt uitoefenen. Het kan je zelfs plat slaan waardoor je figuurlijk of soms letterlijk stopt met rijden.
Maar wat is het alternatief? Dat je met lood in je schoenen opstijgt? Dat je adem stokt bij elk geluidje langs de bak? Dat je op ziet tegen het rijden? Dat je buitenrijden al lang aan de wilgen hebt gehangen? Dat je je ervoor schaamt? En dat elke dag met je mee draagt?
Het is je hobby! Het zou je plezier moeten brengen!
Door angst uit te spreken, eerst aan jezelf en daarna in je omgeving, erken je dat het er is. Het is gewoon zo. Soit. Niets om je voor te schamen. Niets om teleurgesteld over te zijn. Want als je accepteert dat je angst er is neem je weer regie.
Er is namelijk nog veel te leren over angst tijdens het rijden. Het is niet een kwestie van blijven doen tot het vanzelf weg gaat. Een beroemde paardenman zei ooit eens: als je altijd doet wat je deed, krijg je wat je altijd kreeg. Dat is met angst niet anders.
Doe net als ik: vraag om hulp. Zoek een buddy. Een gespecialiseerde instructeur. Doe het samen. Ga leren hoe jij weer controle krijgt, over die angst. Over wat je wél kunt doen. Over wat je al wél kan. Over wat je wél wil voelen.
Zondag gebeurde er iets moois. Mijn onvrede verdween als sneeuw voor de zon. En anderen voelden zich gewaardeerd en gezien. Juist omdat ik uitsprak wat er in me leefde. Het leerde me dat ik er nooit alleen voor sta.
Dat is ook wat ik wil uitdragen met de Hippische Professionals. Of je nu student bent, of docent, of lesklant. Of je professionele doeleinden hebt of gewoon zelf wil ontwikkelen. Of je heel bang bent of maar een klein beetje. Met al je verschillen hoor je er gewoon bij.
Pak je angst bij de horens!
Liefs,
Monya