Net wandelde ik met mijn hond. Het is eindelijk droog. De storm van vandaag is gelukkig gaan liggen. De zon scheen zelfs weer! Lizzy vindt regen niets. Kijkt naar buiten en draait dan meteen weer om, naar binnen. 😉
Al wandelend mijmer ik veel. Herken je dat? Ik mijmer dan over van alles en nog wat en loop automatisch hetzelfde rondje. Al mijmerend popt er al dagen een zinnetje omhoog. Een zinnetje dat ik deze zomer vaker ben tegen gekomen: “Als mijn paard maar gelukkig is, dan ben ik het ook.”
Ik vraag me af waarom die zin me maar “dwars” blijft zitten. Ik trek een parallel aan de situatie met mijn zoon. Chronisch ziek, autisme, ingewikkeld. Als hij niet gelukkig is, ben ik het ook niet echt.
“Als mijn paard maar gelukkig is, dan ben ik het ook.”
Ik zie het vaak. Eigenaren die alles voor hun paarden doen. Die er alles voor over hebben. Het paard bijna op een voetstuk plaatsen of de rode loper uitrollen. Ik zie ze 4x per dag naar stal rijden of anderen inschakelen om dekens te wisselen. Ik zie ze het hooi uitpluizen, op zoek naar elk stengeltje, blaadje en stukjes schimmel dat er niet in hoort. Ik zie ze 15 supplementen in 3 verschillende doseringen per dag aan hun paard geven. Ik zie tubes crèmes leeggesmeerd worden op elk krasje dat ze maar kunnen vinden. Ik zie ze hun paard inpakken als Michelinmannetje als ie in de paddock mag. Ik zie ze argwanend kijken naar drempels, uitsteeksels en ongelijke bodems. Continu op zoek naar bedreigingen. Continu op zoek naar manieren om het NOG beter te doen.
Wat een zorgen en stress.
Paardenliefde is inderdaad erg belangrijk. En daar hoort paardenwelzijn bij. Als je goed voor je paard zorgt dan kom je je paard zoveel mogelijk tegemoet in zijn basis behoeften. Voeding, weidegang, sociale contacten, veiligheid. Een paard is daarin niet anders dan een mens.
Als je alles doet voor je paard en je continu zorgen maakt of je niet te kort schiet, dan ben je niet werkelijk aan het genieten. Het maakt je onzeker. Het brengt je continu twijfel. Het is stressvol. En als een paard ergens van ongelukkig wordt, is het wel een ongelukkige eigenaar.
Waar staat de weegschaal bij jou? Goed gebalanceerd in het midden, of slaat ie door naar een kant? Maak jij je veel zorgen of je alles wel goed genoeg doet, of je wel goed genoeg bent, of je niet iets over het hoofd ziet? Of kun je accepteren dat je niet alles kunt weten, dat je alles binnen jouw mogelijkheden zo goed mogelijk doet en hou je energie over voor jezelf?
Mijn zoon en ik zijn nu een route aan het uitstippelen. “Als mijn paard maar gelukkig is dan ben ik het ook.” Vervang paard door zoon…..
De weegschaal moet weer naar het midden bij ons.
Best diepzinnig voor een woensdagavond ;-).
Lieve groet,
Monya