Vandaag kwam er op Facebook een herinnering voorbij. Facebook heeft de gewoonte om je de meest lelijke foto’s of rare berichtjes als herinnering voor te schotelen. Maar ditmaal was het een vergeten filmpje van enkele van mijn PRE hengsten van jaren geleden.
Ik ben slecht in herinneringen. Je zult mij nooit iets horen herhalen van: “ja maar jij deed toen dit en dit…”…… Simpelweg omdat ik het me gewoon niet meer herinner.
Mijn kinderen draaien af en toe hun ogen naar de hemel: “MAM, weet je dat ECHT niet meer???”
Nee, schijnbaar heb ik een selectief geheugen. Maar geen selectief gevoel. 😉
Ik kan feilloos het gevoel in een situatie in mijn lijf terug voelen. En ja, ik mis het Balingehof inderdaad, zodra het ter sprake of in dit geval ter film komt. Maar uit mezelf denk ik niet vaak aan mijn oude bedrijf.
De paarden, en de mensen, die mis ik wel. Naar aanleiding van het filmpje van vanochtend volgde een pb van een oud “bewoonster”: “jeetje, ik mis ’t Balingehof nog steeds hoor!” En ja dan heb je me zo in tranen. Want dat goede, dat mis ik ook.
Er in blijven hangen, zo ben ik niet. Ik ben van vooruit. Misschien soms te hard, maar wel vooruit. Iets achter je laten is soms nodig om te groeien. Of om ergens anders te komen waar je wilt zijn. En nee ik ben nog niet waar ik wil zijn. Ik wil graag de Academie echt opbouwen als instituut. Als opleider, voor iedereen die tot een nieuwe generatie aan instructeurs en coaches wil behoren. Voor meer geluk voor alle paarden.
Je comfortzone verlaten is niet eenvoudig. ’t Balingehof was altijd mijn eiland, en dat is nu allemaal weg. Dit is de echte wereld. En dat voelt soms nog steeds wat ongemakkelijk.
Stap jij wel eens uit je comfortzone? Ik zie aan mijn studenten hoe moeilijk ze dat vinden. Hoe lastig het voor ze is om zichzelf naar voren te schuiven, om iets te doen wat ze spannend vinden. Om fouten toe te staan.
Zo zie ik ook veel ruiters die meer in hun mars hebben, maar het niet (durven) laten zien. Die zich niet kwetsbaar durven opstellen of aan zichzelf durven toegeven dat ze het niet weten. Of grote angst hebben gekregen om fouten te maken. Het laten zien van kwetsbaarheid is soms nog altijd een dingetje in paardenland. En waarom?
Omdat er altijd iemand meer weet dan jij? Of meer ervaring heeft dan jij? Ik geloof dat dat altijd zo is. Waar je ook vertoeft. Maar het feit dat je samen bent met een paard geeft je alle handvatten om in je eigen tempo te lopen. En je eigen rugzak met kennis te vullen. Jouw paard bepaalt jouw pad en jouw tempo. Luister naar je gevoel en instinct. Dat mag namelijk best. ;-).
Maak je eigen fouten, niet die van een ander. 🙂
Liefs,
Monya