Familie is iets raars. Wanneer ben je familie? De een voelt zich meer verbonden met vrienden dan met mensen uit dezelfde genenpoel. Ik voel me soms meer familie met paarden dan met mensen. In ieder geval is het gedrag van paarden voor mij soms leesbaarder dan het gedrag van mensen. 😉
Deze week is mijn oma overleden. Ze is bijna 99 jaar geworden. Ze had nog nauwelijks kwaliteit van leven over, maar haar sterke persoonlijkheid, in de rouwadvertentie beschreven als bijzonder, maakte dat ze bijna een eeuw op deze aarde was. In die eeuw heeft ze een stevige stempel gedrukt op haar familie.
Afgelopen weekend gaf ik 2 dagen training aan studenten van de Hippische Professionals. En de 2e dag, op zondag, was ik niet in mijn element. Het voelde alsof ik er niet helemaal was. Ik was er danig van in de war. Tegelijkertijd zat mijn vader in Ierland. En tot mijn verbazing zei hij vandaag (ik haalde hem op van Schiphol), dat hij zich een paar dagen onrustig had gevoeld. En dat hij ineens sterk het gevoel had dat ze wel eens kon overlijden.
Apart, want in voorgaande jaren was ze vaker zwak. En telkens knapte ze weer op. Maar ditmaal voelden we het allebei. Je hoeft dus geen vertrouwens- of liefdesband te hebben om toch verschuiving van energie te voelen als iemand uit het familiesysteem “valt”. Mijn oma stond niet symbool voor liefde. Helaas mag ik wel zeggen. Haar stempel heeft generaties doorgewerkt. Maar nu ontstaat er weer ruimte. Een vriendin zei het mooi. “De weg is nu vrij, wat ze blokkeerde mag nu weer stromen.” Er gaat “iets” helen in onze familie.
Paarden zijn meesters in het aangeven van onze blokkades. Ze leggen feilloos dat wat nodig is bloot. We zien het niet altijd, of we gaan eraan voorbij. Maar alle karaktereigenschappen of gevoelens waar we mee dealen kunnen we “uitvechten” met paarden.
Hoe frustrerend is het als een paard niet doet wat we willen? Hoe boos kunnen we worden als een paard altijd iets WEL doet en die ene dag ineens NIET? Hoe blij zijn we als een paard een prachtige dressuurproef loopt? Hoe vrij voelen we ons tijdens een rit over het strand?
Als we ons afvragen waarom iets frustreert, waarom we boos worden, waarom die perfecte dressuurproef zo’n euforisch gevoel geeft, waarom we ons vrij voelen tijdens een strandrit, dan leren we weer iets over onszelf. Iets dat ook toe te passen is op het leven buiten paarden om. Met paarden zijn en werken is helend, voor wie het zo wil zien en ervaren uiteraard.
Ik ben blij met mijn leven tussen de paarden. Soms, heel soms heb ik ’s ochtends geen zin om les te gaan geven. Maar ik kom altijd beter thuis dan dat ik vertrok. Weg blokkade, hallo liefde. 🙂
Misschien wil Nomeado zich daarboven over mijn oma buigen. Ik gun het haar.
Lieve groet,
Monya