Voor wie doe jij het nu eigenlijk?
Laatst zag ik op de TV een reclame. Over een succesvolle manager. Aan de telefoon, aan het opscheppen over zijn dure auto, de hoeveelheid mensen onder zijn leiding. Dat iedereen wel met hem zou willen ruilen. Toen hij ophing zag je de twijfel. De twijfel of hij echt wel gelukkig is met deze situatie. En dan volgt de slogan: “voor wie doe jij het nu eigenlijk?”
Diezelfde twijfel zie ik soms bij ruiters. Verhalen over dat rijden even niet zo leuk meer is. Of dat ze niet zoveel zin hebben om te rijden. Ruiters die zich opleggen om elke dag te trainen. Ruiters met gebrek aan tijd of energie. Ruiters die overweldigd zijn door hun omgeving en zich onzeker voelen. Ruiters die twijfelen of ze hun paard te kort doen.
We zijn allemaal ergens een keer gek geworden op een paard. In mijn geval was dat als mollige 6-jarige op manege ’t Zandeind in Riel. In elke bocht lag ik eraf. 🙂 Dat is jaren zo gebleven. Ik ben namelijk geen natuurtalent. Maar het paardenvirus kreeg me te pakken en is nooit meer weggegaan.
Het heeft wel mindere tijden gekend. Die liefde. Niet voor het paard zelf, nooit! Maar voor alle tijdsinvesteringen en doorzettingsperikelen. Want paarden en paardrijden is intensief. Je kunt het er niet “bij” doen in je dagelijkse leven. Paarden claimen een fiks geheel van je tijd en energie.
Zodra je moeder wordt zit je in een spagaat. Ik zette mijn dochter in haar buggy in de hoek van de rijbak en hoopte dat ze in slaap zou vallen 😉. Met twee kids werd het ingewikkelder. Dus bouwde ik met hindernissen een soort ieniemienie rijbak in de grote rijbak. Daar kon mijn zoon met zijn graafmachine alles omploegen terwijl ik trainde.
Er zijn momenten dat ik mezelf een octopus voel. Zoveel ballen om in de lucht te houden. “Doe ik het wel goed?” Als volwassene heb je vaak veel aan je hoofd.
Juist op die momenten stel ik me dan de vraag: “Voor wie doe IK het nu ECHT?”
Voor wie doe jij het? Voor je paard? Die kan best een dag zonder je. Mits je aan zijn primaire behoeften voldoet. Kun je hem toch geen dag missen, werk dan met wat er die dag WEL is. Stel geen onhaalbare eisen aan jezelf. Dat paard geniet ook van jou als je hem in alle rust een flinke poetsbeurt geeft. Het gevoel dat je uitstraalt is voor het paard makkelijker te begrijpen dan een training waarvoor je geen tijd of puf hebt.
Ik heb nog nooit een paard slechter zien worden van “rust”. Tenzij dat betekent dat ie de hele dag op stal staat. Ik heb wel paarden slechter zien worden van gestreste eigenaren.
Het helpt om soms een stapje terug te doen. Zelfs als je denkt dat je daar een ander tekort mee doet. Want wat heb je nog weg te geven als je jezelf wegcijfert? Volgens mij doen we het toch allemaal voor onszelf?
Dus even weg met de moetjes! Sla een dagje over. Dat mag best!!
Lieve groet,
Monya