“Jeetje van wie is die magere kop?”
Een tijdje geleden had ik in mijn dagboek geschreven dat het tijd was om weer te gaan sporten (en gezonder eten, en meer bewegen, en een paar vakantiekilo’s eraf en……ik geloof dat de deadline 1 oktober was……)…
😉
Die datum heb ik dus niet gehaald. Maar in de voorbereidingen naar de Hippische Professionals, full time doorwerken en het gezin draaiende houden gaat het nu ineens min of meer vanzelf. Zelfs de discipline om wat krachttraining te doen is terug.
Even terug naar de spiegel…..
Waarom gaat spek er nou altijd af waar je het niet af wil hebben? Waarom lijkt alles als je ouder wordt naar beneden te zakken? Omdat we langer bloot zijn gesteld aan de zwaartekracht? 😉
Platte buik: check. Taille: check. Spierballen: check. Maar de rest…..oeh lalala….😉
Dat behoeft nog werk. Hopelijk wordt mijn kop niet nog magerder 😉.
Ik durf best te bekennen dat ik behoorlijk ijdel ben. Dat heeft zelfs een obsessieve kant gehad. Zeker in mijn “jonge” jaren. En nog zou ik best op Doutzen Kroes willen lijken, voor eeuwig het liefst 😉.
Maar ouder worden heeft ook iets moois. Het heeft even geduurd, maar ik heb bedacht dat ik het toch niet kan tegen houden. Ik doe wel mijn stinkende best om zo goed mogelijk geconserveerd ouder te worden. Mijn zoon zei vandaag nog dat ie “wel iets heeft met oude mensen”. Ik hoop niet dat hij mij ermee bedoelde 😉.
Ouder worden betekent dat je verhalen in je mee draagt. Goede en minder goede verhalen. En alles wat je meedraagt maakt je tot wie je bent. Dan lees ik de persoonlijke verhalen van de studenten aan de gloednieuwe Hippische Professionals en realiseer me dat iedereen een “verhaal” heeft. En dat ik het geluk heb met mijn verhaal anderen te mogen helpen.
Met een 25 jaar probleempaarden in mijn broekzak weet ik dat ook elk paard een verhaal in zich draagt. Het is aan ons dat verhaal te herkennen en waar nodig bij te schaven door middel van respectvol trainen. Creatief trainen. Met gevoel trainen. Oog voor het individu.
Heb je dat ook wel eens? Dat je een paard ziet en “weet” waarom hij iets doet? “Dat je herkent wat het probleem is?” ”Dat je in een oogwenk zijn karakter kunt inschatten?” “Dat je aanvoelt waar pijn zit?” “Dat je iets weet voordat je er woorden voor hebt?” “Dat je eigenlijk altijd wel iets wist, maar het niet durfde te ventileren?”
En dat je wellicht door invloed of een mening van anderen dingen doet die eigenlijk tegen je gevoel indruisen? Nou, dat hoeft nu echt niet meer. Geloof jezelf nou maar eens! Vertrouw op je intuïtie. Doe aan ruiteremancipatie. Jouw paard laat exact zien waar je staat.
De beste coach is dat harige geval op vier benen, dat blij naar je hinnikt als je er weer bent. En als je goed luistert komen de prestaties vanzelf!
Lieve groet,
Monya
PS. Net de tekenfilm Storks gekeken. Ik denk dat kinderen ook stiekem coaches zijn, of spiegels….. 😉.