Heerlijk, dat mooie zonnige weer! Ik geniet er intens van, het heeft echter ook een nadeel. Dat nadeel zie ik per jaar groeien en verdiepen. Mijn fronsrimpel 
🙂. Zo’n rimpel die doet vermoeden dat je overal goed over nadenkt, maar in mijn geval het gevolg is van met toegeknepen ogen buiten lesgeven, al dan niet in de zon. Want inmiddels is het een gewoonte geworden, zonnebril, schaduw, het maakt niet meer uit. Die rimpel is meer en meer nadrukkelijk aanwezig. Tot mijn grote spijt, want thuis in de spiegel overweeg ik soms toch een spuitje Botox. Het lijkt in mijn ogen de Grand Canyon wel. Dan stel ik me voor dat het me 10 jaar jonger maakt en dat ik dan weer een enorm vrolijk hoofd heb.
Die fronsrimpel zie ik ook vaak bij mijn lesklanten. Of het de zon is, kan ik niet zeggen. Ik zie deze rimpel vaak als ze ingespannen op hun paard rijden. Of vol overgave hun paard longeren, lange teugelen of aan de hand werken.
Bij de fronsrimpel hoort vaak een verhaal: “het ligt aan mij hoor”, “ik zit hem in de weg”, “ik weet eigenlijk niet goed wat ik nu moet doen”, “ik weet wel dat ik het hem niet duidelijk kan maken wat ik wil”.
En hoe ik ook tuur, ik zie geen ruiter “waar het aan ligt” of “die niet weet wat ie moet doen”. En ik kijk vaak heel goed, maar ik zie dat nooit.
Ik zie wel ruiters die niet naar zichzelf luisteren. Die ergens “iets” zijn kwijt geraakt. Die niet meer communiceren met hun paard. Die erop zitten en de weg kwijt zijn. Waar soms (grote) angst het gevoel verdringt. Waar lichamelijk ongemak het heeft overgenomen van techniek. Waar “het goed willen doen” is overgenomen door de angst om fouten te maken.
Maar wat de reden ook is: “iedereen die rijdt weet eigenlijk wel wat ie moet doen” en “hoe ie dat uitlegt aan een paard”.
Want zodra ik vraag: “waarom ligt het dan aan jou?” of “waarom weet je niet wat je moet doen? “Leg me eens uit wat je aan het doen bent.”
Dan komt er vaak zoveel uitleg en gevoel naar boven waarmee ik als instructrice weer aan de slag kan. Ik vertaal wat er “is” naar “hoe het hoort te voelen”. Van hoofd terug naar lichaam.
Want okay, je weet misschien niet meteen de weg naar een piaffe. Je weet wel wat je tot nu toe hebt bereikt, waarom je paard rijdt en hoe je daar bent gekomen. Je weet als geen ander hoe jouw paard in elkaar steekt en wat ie nodig heeft.
Maar soms weten ruiters niet meer hoe ze zelf in elkaar steken. Hoe ze zich voelen, hoe ze inmiddels zijn vergroeid met hun paard en dat ditzelfde paard heel goed is in ruiters africhten. Er is vaak zoveel gaande: werk, kinderen, huis, inkomen etc. etc. Dat zorgt er allemaal voor dat we wel eens vergeten wie we als ruiter zijn.
Nooit meer zeggen dat “het aan jou ligt”. De herhaling daarvan gaat in jou leven en maakt je onzeker. Ik ben instructrice geworden om jou te coachen. Te coachen naar jouw beste zelf (hippe term trouwens 
😉), en daar hoort een schop onder de billen soms bij, vraag het mijn lesklanten maar: het vertalen van wat ik zie naar hoe het weer voor jou werkt: daarin ligt mijn specialiteit. Vertel jezelf dat je rijdt en traint met je beste kunnen, naar beste weten, elke keer.
Want je weet best wat je kunt. Je hebt soms gewoon even een hand nodig. Niet meer en niet minder.
Liefs,
PS. Niet alleen overweeg ik Botox, mijn haren verf ik al. Elke dag buiten geeft een soort “surfdude”-look. Lijkt me op mijn leeftijd niet geheel gepast, hahahaha.