Mijn zoon gaf me vanmorgen een compliment: “ik vind jou echt een moeder uit 2014….”
Ik reageerde verbaasd. “Hoezo?”
“Nou de meeste moeders die ik ken denken dat het nog 1850 is of zo, en ik vind jou best hip. 2016 zou overdreven zijn…zo hip ben je nou ook weer niet.”
Fijn hè, kinderen….. 
😉
Maar toen ik vorige week met paard en al viel, voelde ik wel mijn echte bouwjaar. AUWAUW. Paard kon er niets aan doen, die schrok plotseling van een hond. En hij vergat zijn benen, want we lagen ineens samen tegen de grond.
Dat is toch even schrikken. Ik mag nu een tijd niet rijden vanwege een heupblessure die echt, echt de tijd moet krijgen om rustig te genezen volgens de behandelend arts. “Anders blijf je kreupel!”
Mijn brein roept: “I’m getting too old for this shit!” Echt waar. In het Engels ook nog. 
🙂
En dan denk ik wel eens aan een kennis van 86 jaar. Die rijdt nog dagelijks met zijn Akhal Teke hengst over zijn landgoed. Verbazingwekkend. Wat heb ik daar een bewondering voor. “Ja, hij valt wel eens”, hoorde ik zijn vrouw zeggen.”Laatst had hij zelfs een klaplong. Maar zodra het kan maakt hij weer zijn dagelijkse rit.”
Ik hoop oprecht dat ik op die leeftijd ook nog zo kan rijden. Vooralsnog moet ik leren vallen zonder schade, ik land namelijk als een soort natte dweil. Zo klinkt het in ieder geval. 🙂
Vandaag sprak ik oude bekenden. En het onderwerp vallen en angst kwam aan de orde. “Maar hoe doe jij dat dan? Ben jij niet bang? Zeker na zo’n val!”
En ja, na een val ben ook ik even gespannen. Ik voel het, ik respecteer het en ik stijg toch op. Eenmaal bezig vergeet ik mijn angst. Het ebt weer weg. Tot misschien de volgende val. Ik heb nu een gemiddelde van 1 x per 2 jaar. Ik was niet van plan om daar meer van te maken.
Een beetje angst is gezond. Angst zorgt oprecht voor je. Je laten leiden door angst is echter vernietigend. Dan ben je elke dag met angst aan het rijden. En dat haalt heel veel plezier weg. Je kunt niet alles voorkomen, je kunt niet alles controleren, je kunt niet alles voor zijn. Dat accepteren is al een hele stap.
Wees verstandig maar laat je niet gek maken door je angst!
Lieve groet,
PS. We zaten net met zijn drietjes te eten. Ik vertelde mijn dochter dat mijn zoon mij zo’n “heerlijk” compliment had gemaakt. “Nou mam, ik vind je uit 2030 hoor!”
Vind ze me nu gewoon oud? Of wat moet ik daar nu weer van maken? 😉