Een dag begint soms haperend. Na twee nachtelijke prikbeurten bij mijn zoon kom ik niet alleen wat krakkemikkig uit bed, maar zie ik tot mijn grote ergernis dat er killer-wallen onder mijn ogen hangen. Je wordt ouder mama, geef het maar toe…. Ik ben dolblij met mijn nieuwe dikke rode bril, die camoufleert enigszins. 
😉
Vandaag D-Day voor twee van mijn trainingspaarden, niet direct een aanlokkelijk vooruitzicht om fleurig aan deze nieuwe dag te beginnen.
Op weg naar stal is het file, en dat heb ik zelden op maandagmorgen.
Kortom, het lijkt een dag van niks.
Liefdevol besteed ik tijdens het uitmesten extra aandacht aan 1 stal. Voor dat paard is het vandaag erop of eronder. Je kent dat wel, het zijn altijd de leukste. Die onder je vel kruipen, die je raken en deze kan je echt “versieren”, tis een handig manneke, zo slim met mensenvrouwen.
Ik heb getwijfeld, zal ik zijn slowfeeder vullen of niet? En ik heb besloten om het maar gewoon te doen. De stal is pico bello in orde en wacht op zijn terugkomst uit Moerbeke Natuurlijk ging hij vanochtend in het natte zand liggen. Een meter verder was het droog. Volgens mij doen paarden dit expres. 😉
Staart uitgepluisd, lange manen gekamd. Ondertussen wauwelend: “Mooier dan dit kan ik je niet maken kerel. Zodadelijk komt je baas, je gaat een reis maken en ik hoop dat je terug komt.” Afijn, al poetsend schieten er allerlei gedachten door je hoofd.
Het andere paard komt zeker terug uit Bodegraven. Daar twijfel ik niet aan. Die heeft nog wel een lange weg te gaan, maar het komt vast goed met hem. Had ik hem net uit de klit, gaat hij liggen rollen in het verse stro. Polletje piekhaar. Vast ook expres. 😉
Mijn bejaarde stalhouder merkt mijn onrust op en vraagt me of ik zin heb samen een kopje koffie op het terras te drinken (voor de verbaasde gezichten: ja koffie, tegenwoordig drink ik af en toe koffie, daarna ben ik 10x sneller met uitmesten…😉 ). En dan zit je daar in je T-shirt, in de zon, 18 graden op 31 oktober, met 82 jaar paardenwijsheid naast je. Dan doet dat iets met je. Alsof alles zegt: “joh, niet zeuren, hou vertrouwen, het komt wel goed.”
13 jaar geleden dacht ik van mezelf dat ik heel wat wist. En ook heel wat kon. Maar daar maakte de aankoop van mijn paard Nomeado korte metten mee.
Oh, wat een lesjes nederigheid kreeg ik voor mijn kiezen. Hij was Waterloo himself.
Hij is degene geweest die me heeft geleerd continu te zoeken naar antwoorden. De basis in mijn huidige werk. “Heb ik iets gemist? Heb ik voldoende gedaan? Had ik nog meer kunnen doen? Was mijn aanpak goed genoeg? Heb ik het goed ingeschat? ” Een disk in mijn hoofd die maar blijft draaien tot de oplossing zich aan dient.
De vragen die ik mezelf nu weer stel. Maar ergens is er het vertrouwen dat ik het goed gezien heb. Dat ze alle twee weer thuis komen.
Of is het hoop?
Wordt vervolgd!
Lieve groet,
Monya
PS. Stalhond Maxine geniet ook heerlijk van het zonnetje!