Heel vaak wordt mij gevraagd wat ik vind van strakke neusriemen, blauwe tongen, hoofden die in zware rollkür gereden worden, van lange sporen en kale plekken van die sporen, van paarden die overmatig zweten, kwijlen, schuimen en oogwit laten zien, van zweepslagen op de Olympische Spelen.
“Heb je dat bericht gezien over die ruiter die uitgesloten werd naar aanleiding van zijn teugelvoering? “Heb je die ruiter gezien die dikke winst reed maar die foto’s…..hoe is dat nu mogelijk als dat paard zo loopt?” Heb je de proef van Adelinde gezien, wat vindt jij daar nu van?”. “Heb je het bericht gezien dat iemand beweerde dat ook Alizée Froment achter de schermen met bit in rollkür rijdt?” “Vind je niet dat de jonge paarden tegenwoordig veel te snel moeten presteren?” “Momentopname, ja hoor, dat zijn dan wel veel momentopnames, wat denk jij?”
En over het algemeen hou ik me enigszins op de vlakte. Ik geef wel antwoord, maar ik laat niet het achterste van mijn tong zien.
Want mijn mening hoeft die van anderen niet te zijn of te worden. Dat is als lesgever best uitkijken geblazen. Met een uitgesproken mening strijk je mensen tegen de haren in. Maar niets zeggen is niet fair naar jezelf toe. En eerlijk is eerlijk, klanten brengen geld in het laatje, en dat is nodig om de kachel te laten branden.
Nu heb ik wel een bepaald soort klanten. Klanten die over het algemeen echt de weg belangrijker vinden dan het doel, die geduld en veel liefde voor hun dieren hebben. Die al stappen hebben genomen naar meer welzijn, beter willen leren rijden uit welzijnsoogpunt en die over het algemeen heel goed nadenken over wat ze doen.
Daarom lessen ze ook bij mij.
En ik ben dus gewoon een mens. En ja ik heb een mening. Maar nog belangrijker vind ik dat ik coach en mentor ben. Dus draai ik het om. “Wat vind jij zelf van die strakke neusriem, die blauwe tong, dat bericht op Facebook, etc.?”
En het gaat niet om vinden. Want dat zit in je hoofd. Wat je vindt kun je beredeneren, en beargumenteren, fout of goed. Maar: “ Wat voel jij bij zo’n bericht? Wat voel jij bij zo’n foto? “Wat wil jij uitstralen bij het rijden?” ”Hoe wil je dat jouw paard zich voelt?” “Hoe zie en voel jij dat je goed bezig bent?”
En dan zijn we al snel weer gericht op de les, hoe fijn en licht we samen als team dat paard kunnen trainen. Zonder (strakke) neusriem, zonder blauwe tong, zonder rollkür, samen genieten van de weg, naar welk doel dan ook.
“Nee hoor ik hoef niet op wedstrijd.” Is een veel gehoord statement van mijn lesklanten. En dan antwoord ik steevast: “Ik ben niet tegen wedstrijden hè, misschien krijg ik je nog wel eens zover 
🙂.”
Want laten we eerlijk zijn, het is niet de wedstrijd die bovengenoemde ellende veroorzaakt. Er is altijd een keuze hoe je een doel bereikt.
Misschien start ik ook ooit wel weer eens. Het speelt af en toe weer op, die droom. Wie weet!
Liefs, Monya
PS. En ja ik rij hier ook zonder helm. Ik maak die keuze bewust, het helpt me met mijn dapperheid 
😉.