Gisteren onderweg naar Vogelenzang hoor ik “Keep your head up” van Ben Howard op de radio. Dit liedje is zo onlosmakelijk verbonden met het overlijden van mijn paard Nomeado en het verlies van mijn bedrijf, dat ik zelfs na ruim 4 jaar, iedere keer mijn tranen moet wegvegen.
Wat dat precies is weet ik niet. De tekst? De muziek? Het moment? Iets in me wordt getriggerd en brengt me direct terug naar dat gevoel van verlies. Ik laat het dan ook maar komen. Ik zat toch mooi alleen in de auto 
😉.
Keep your head up is een prachtig motto.
“Hoe lang je er ook over doet, het komt altijd goed.”
“Ik ben al 4 jaar op reis, als ik het kan, kan jij het ook”.
Dat hou ik mijn klanten voor.
Want ik ken de angsten, groot en klein, uitdagingen groot en klein, verlies groot en klein. En de onzekerheden. “Kan ik het wel?” ”Ben ik wel goed genoeg? ”
Ik mag dan een professional zijn, ook ik heb situaties gekend die zo gevaarlijk, lastig of moeilijk waren, dat ze niet in mijn koude kleren zijn gaan zitten.
Als ik je na een lange voorbereidingsperiode zie knokken met jezelf omdat het moment om op te stijgen daar is, dan weet ik wat er door je heen gaat.
Als ik je vol liefde naar je paard zie kijken en je tegelijkertijd zo vol angst zie zitten, dan weet ik wat je doormaakt.
Als ik je zie worstelen met jezelf omdat “het na een val niet meer is zoals vroeger”, dan weet ik wat je bedoelt.
Als ik je hoor vragen of je het wel goed doet, zo net na een blessure van je paard, dan weet ik waarom je twijfelt.
Ik kan het letterlijk voelen.
Maar ook je overwinningen: je gaat voor het eerst weer op je paard zitten, je rijdt voor het eerst weer buiten, je gaat voor het eerst na lange tijd weer op wedstrijd. Ik lijk wel rustig, maar mijn hart danst van binnen. 
🙂
Ik ben dan zooooo trots. Zo trots op jou, je hebt het maar mooi gedaan, geflikt, BAM!
In de auto naar huis zing ik dan keihard een liedje mee. Vals waarschijnlijk. 😉
Angst kan verlammen. Maar het kan je ook zoveel sterker maken. Soms mag je je angst zelfs dankbaar zijn. Je komt daardoor uit op wegen die je nooit bewandeld zou hebben. Je verdiept je in zaken die je eerder nooit opgemerkt zou hebben. Als je kiest om aan je angst te werken dan neem je de beste beslissing ooit.
Onbekend terrein, ontdekkingsreis, volop nieuwe kansen.
Je ziet ineens mogelijkheden in werken aan de hand, werken aan de lange teugel, vrijheidsdressuur, klassieke rijkunst, werken aan de longe, grondwerk, werken in vrijheid, alles om de band met je paard te herstellen. En vooral de band met jezelf weer te herstellen.
Je beseft dat je niet de enige bent.
En dat is goed. Laat je niet op je kop zitten!
Er is nog een liedje dat me direct tranen bezorgt. Take me home van Jess Glynne. Het lijkt nergens aan verbonden. Maar stiekem denk ik wel te weten waarom het me zoveel doet. Ik ben “er” namelijk ook nog niet.
Fijne reis!
Lieve groet,
Monya