Soms zit je even vast. Althans, dat zit ik nu. Ik heb het meest fantastische idee ooit in mijn hoofd zitten. Een idee dat me vleugels geeft en dat ik dolgraag wil uitwerken. Dat idee gonst de hele dag door mijn gedachten heen, al weken.
Het is een groots idee. Veelomvattend. Elk detail, elke vorm, elke zin, elke stroomlijning, elke invulling, elke actie moet uit mijn pen en brein komen. En BAM! Op slot. Mijn brein zegt: “Ruim je huis op. Geef je lessen. Ga naar je trainingspaarden. Je hebt het al zo druk. Stel je prioriteiten.”
En mijn brein heeft ook wel een beetje gelijk. Als single mom met 2 pubers (1 met rugzak), een meer-dan-full-time bedrijfje en een fikse verantwoordelijkheid qua lasten, laat mijn dagplanning mij geen ruimte voor de ontwikkeling van mijn idee.
Mijn ALLERBESTE idee ooit!
En als ik dan zo aan het malen ben over mijn idee, belt een relatie. Over een paardje dat zich los trekt. Grappig. Ik zit vast. Paard wil los. Ik spits mijn oren. 
😉
Uit de korte beschrijving die ik hoor maak ik op dat het een fantastisch zelfbewust dier moet zijn. Talentvol, pienter, speels, grappig. “Raak”, hoor ik aan de andere kant. “Je schat hem meteen op waarde.” “En ja, hij is me gewoon te slim af!”
Lostrekken is vaak een reflex. Duizenden verschillende redenen om het 1x te doen en de vrijheid (het verdwijnen van druk/vraag) is dan de beloning.
Lostrekken en vast zitten zijn beide een brein “overload”. Er zijn te veel prikkels en er is geen “ontsnappingsroute”. In feite doet mijn brein dat nu ook. “Ga jij nu maar gewoon de dingen doen die bij je routine horen, want stress is niet goed voor je”, zegt mijn brein liefdevol. Zo switcht mijn brein van vastzitten naar lostrekken en andersom. Zodra mijn focus namelijk weer ligt op de dagelijkse routine, voel ik me inderdaad vrijer. Maar kom ik GEEN steek verder.
Ingewikkeld!
Wat minder ingewikkeld is, is het lostrekken van paarden.
Ik heb wel eens een grote slimmerik gefopt welke direct aan de haal ging als je het knipje van het halster indrukte. Die kreeg dus 6 halsters aan, en 6 lijnen. Die had ik tuk! 
🙂
Zo zijn er ook paarden die niet kunnen omgaan met druk achter de oren. Dat kan je flink wat halsters kosten en is niet bevorderlijk voor het trailerladen.
Oh ja, en het paard dat stuiterend naast je naar het land gaat is ook een potentiële kandidaat om zich het lostrekken eigen te maken.
Key voor al deze “problemen” is een paard nageeflijk te trainen. Nageeflijkheid geeft meer balans tussen geest en lichaam. Je leert een paard om jou en niet zijn instinct te volgen.
Dat kan via bodywork, grondwerk, stretchoefeningen etc. Hoofd laag, hoofd opzij, hoofd tussen voorbenen, hoofd naar flanken, vraag de schouder zich te verplaatsen, vraag de achterhand zich te verplaatsen. Vraag aandacht en focus voor jou. Neem de tijd, daar heb je uiteindelijk profijt van.
En ik?
Ik moet op zoek naar mijn eigen balans, zodat mijn beste idee ooit ruimte gaat krijgen. Iemand die twee kinderen tijdelijk wil “lenen”? 😉
Lieve groet,
Monya