En ja, ze kreeg gelijk. 
😉
Hier is mijn “avontuur” van gisteren. Een avontuur over commitment. En de twijfel of je soms ook teveel commitment kan hebben.
Ik had het er later met mijn vriend nog over. Hij was namelijk trots op me dat ik op mijn vrije zaterdagavond voor de klant koos. Gekscherend zei ik nog: “als het een klant in Groningen was geweest, was het natuurlijk wel anders geweest.” 
🙂
Maar alle gekheid op een stokje. Waar begin ik en waar begint de paardentrainer. Is daar geen onderscheid meer in te maken? Is er onderscheid nodig? Soms hoor ik van mensen dat ze me nauwelijks herkennen als ik opgedoft en in jurk (jawel, ik ben gek op jurken) en hakken uitga.
Wat was er dan gisteren?
Een telefoontje: “Ik ben er helemaal klaar mee, je moet me komen helpen! Ik sta al bijna 2 uur te laden en hij doet het niet. Hij rent weg, ik heb de blaren op mijn vingers staan. Iedereen heeft zich er al mee bemoeid, en we zijn allemaal overstuur!”
“Okay, ik sta in de winkel, dus dat gaat zo 1-2-3 niet lukken, maar wacht totdat alle “hulp” weg is, loop wat rondjes totdat de rust hersteld is, doe een aandachtsspel en probeer het dan nog eens?”
Na de winkel stap ik onder de douche, doe makkelijke kleding (lees: oerlelijke joggingbroek en sloffen 😉 ) aan, want ik zou samen met mijn vriend een avondje bankhangen. Nu is bankhangen wellicht burgerlijk, maar het toeval wil dat wij niet samenwonen o.a. omdat mijn vriend echt ONTZETTEND allergisch is voor paarden (ja, echt waar!).
Door de opvlammende allergie hadden we elkaar al 2 weken niet gezien en wilden we nu ontzettend graag weer eens samen bankhangen met een bord eten op schoot.
En toen kwam het 2e telefoontje: “Het lukt niet, zucht.”
En ik stond al in de deuropening, op het punt van vertrek. Naar mijn vriend. Gedoucht, schone kleren, gecheckt op paardenhaar. En ik legde dat uit. Alle begrip aan de andere kant van de lijn en er zou naar een andere oplossing worden gezocht.
Maar dat zit me dan toch niet lekker. Ik wil namelijk WEL helpen. Obsessief? Ja, een beetje.
Frans gooide me zowat in de auto: “Ik zie je onrust. Je moet dit gewoon doen, je wilt het namelijk gewoon doen. Voel je nu maar niet schuldig. Ik ga wel mee. Nu opschieten want het is bijna donker.”
En gelukkig stond ie na 11 minuten in de trailer. En gelukkig zat ik niet onder de paardenhaar (wel een beetje kwijl op mijn broek) en was mijn vriend goed uit de buurt gebleven. En gelukkig kon ik voorkomen dat de enorm sterke Fjord zou omdraaien en wegrennen. En gelukkig zat ik een uur later met mijn bord garnalencurry alsnog op de bank. Helemaal happy dat het gelukt was.
Dit commitment heeft een goede kant, maar ook een minder goede. Ik had het er op de terugweg in de auto nog over. Hoe ik dit beleef. Is het “bewijsdrang? ”Is het altijd willen helpen?” “Is het geen grenzen kunnen stellen?” “Is het de kick?” Ik voel me altijd schuldig na een keuze. Het idee dat ik iemand te kort doe. Mijn kinderen, mijn klanten, mijn partner, mijn hond, mijn ouders, mezelf? Een leven met en “in” de paarden laat weinig ruimte over voor iets anders namelijk.
“Hoe voel je je nu?”, vroeg hij? “Goed! Blij dat het is gelukt.” “Dan is het toch goed?”
Mannen! 😉
Ik zal mijn NLP boeken weer eens afstoffen en opnieuw doornemen. Er is vast nog wel wat om mee aan de slag te gaan 😉. Of denk ik gewoon teveel na? Fijne zondag!
Lieve groet,
Monya
PS. Hieronder het “bewijs”! In een jurk bij mijn NLP opleiding. Witte benen, bruine armen! 😉