Aaaaah, ik ben mijn kluts kwijt!
Op tijd van huis vertrokken, maar rechtsom al een file vanaf de rotonde bij de MacDonalds de A8 op. Dus rotonde maar helemaal rond gereden en toen richting A10. Bij het eerste stoplicht van de 8 te gaan, sta ik al een kwartier in de rij. Dat wordt dus niks vandaag. Zucht. Telefoon erbij, filemeldingen: ongeval, 6 km stilstaan op A10 en A8. Dan weet ik het al. En app ik naar mijn klanten dat het niet gaat lukken deze ochtend.
Gelukkig komt het niet vaak voor. Wat iedereen ook zegt of denkt over Zaandam, ik sta zelden in de file. 
🙂
Omdraaien en naar huis. Eenmaal thuis ben ik dan net een kippetje zonder kop. Planning in de war, Monya in de war. Als het niet gaat zoals ik van-te-voren heb bedacht, moet ik mezelf een beetje herpakken. Ik heb een hele to-do-lijst, maar waar begin ik? 
😉
Het gekke is dat ik dat in de training van paarden totaal NIET heb. Dat komt zoals het komt.
Gisteren was 1 van de paarden heel nerveus op stal. Ik loop de stal binnen en krijg gelijk een kopstoot. Auw! Ze ziet me niet eens staan. Zo met zichzelf bezig. Oren gespitst, grote neusgaten. “De andere paarden staan buiten! De andere paarden staan buiten! De andere paarden staan buiten!”
Er is weinig contact. En zonder contact gaan trainen is NOT my kind of cookie.
Ik richt me op een primaire levensbehoefte: beweging. Ik haal haar uit de stal, zodat ze haar onrust van het “alleen achter blijven” er enigszins uit kan lopen. Ze blijft gericht op alle bewegingen op het erf. Kijken, zoeken, nervositeit.
Voorzichtig ga ik wat van richting veranderen. Ik stop een keer. Ik vraag haar hoofd laag. En ga weer lopen. Ik stem me zoveel mogelijk af op haar bewegingen: synchroniseren. Ik let op mijn ademhaling en blijf ontspannen. Zodra ze 1 seconde probeert op mij te letten, richt ik me op een andere primaire levensbehoefte: voeding. Aandacht voor mij wordt beloond door een snoepje en we gaan weer bewegen. Ik hou het initiatief.
Langzaam wordt de focus op andere paarden minder. Ik kan haar leiden zonder dat ze me voorbij loopt. Ik kan van richting veranderen zonder dat ik dat abrupt hoef te doen om aandacht te vangen.
We “dansen” door de bak. Pasje opzij, pasje voorwaarts, pasje achteruit, halthouden. “Oh wat is ze braaaaaaaaaaaaaaaaf”. 😉
Ik GEEF haar zekerheid. Zekerheid die ze zo mist. Terwijl je haar gedrag makkelijk met “dominantie” kunt verwarren. Ik geloof niet in dominantie. Ik geloof in vriendschap. Waarbij ik wel 51% van de stemmen heb. Want het is mijn wereld, met alle risico’s van dien.
Na 20 minuten stapt ze met haar hoofd laag naast me. Relaxt. Ademhaling op orde. Nu ga ik nog even kort longeren. Ze reageert geconcentreerd op mijn commando’s. Stap = stap, draf = draf. “Kom maar” is een blij hoofd dat graag haar snoepje komt halen en rustig bij me mag staan. Nu kan ik haar kroelen op haar schoft en hals. HEERLIJK!
Wat ik nooit doe is spanning eruit laten rennen. Ik ervaar dat zelf als “je mag niet bij me zijn” en wegjagen. Juist met een gespannen onzeker paard pas ik extra goed op mezelf en mijn eigen ruimte, maar wil ik wel uitstralen dat het paard altijd bij me welkom is.
Het kan voor komen dat ik niet aan trainen toe kom zo’n dag. Of zelfs meerdere dagen. Maar zodra een paard begrijpt dat ik er telkens voor haar ben, haar grenzen niet overschrijdt en haar beloon voor elk moment dat ze “bij me is”, dan krijg ik daar een heel groot cadeau voor terug: aandacht!
En dan gaan we pas trainen!
Zo, en nu mijn kluts weer terug krijgen. 4 hele uren die anders ingevuld kunnen worden. Wat zal ik het eerst gaan doen? 😉
Liefs,
Monya