Dagboek van een instructrice, deel 13

“Ik kan het echt niet.”

“Wat kan je echt niet?”
“Opstappen en gaan zitten.”

“Waarom kan je het niet?”
“Ik durf niet, ik ben bang.”

“Waar ben je bang voor?”
“Dat ie weer gaat rennen.”

“Wanneer is dat gebeurd?”
“Drie maanden geleden.”

“Wie ben jij nu?”
“Ja dat is een goede vraag.”

“Wie ben ik nu? Ik ben al 3 maanden op weg. Ik weet dat ik een betere band met hem heb, ik weet dat ik het moet kunnen, ik heb grondwerk gedaan, ik heb mijn lichaam beter onder controle, ik weet wanneer ik contact met hem heb. Ik weet waarom het destijds fout ging.”

“En wat zie je?”
“Ik zie een paard dat geduldig met me is. Dat me wil helpen. Dat op mij staat te wachten.”

Tranen in haar ogen. En hup! Ze stapt van het krukje af.
“G**ver”, “ik baal zo f*cking van mezelf!”

“Ik kan het niet!” Dikke tranen.

Ik raad haar aan een rondje te gaan lopen en op haar ademhaling te letten en elke stap die ze doet bewust te voelen. Voeten op de grond, stap voor stap.

Het duurt 5 minuten.

“F*ck it!”. “Ik doe het gewoon!”

Ze stapt terug op het krukje. Ik hou het paard vast en let op de signalen, maar het paard staat er nog ontspannen bij.

“Wat zie je?”

“Hij heeft geen last van mijn spanning! Zijn hoofd is laag, hij staat gewoon te wachten. Hij voelt zacht aan!”

En hup, voet in de stijgbeugel, en ze gaat zitten.

“J*zus, wat klopt mijn hart!”
“En hij staat stil! En hij is ontspannen!”

“Wat voel je nu?”
“Man, dat is niet te beschrijven. Iedereen verklaart me vast voor gek, maar ik ben zo blij als een kind.” “We gaan nog niet lopen hoor. Dat bewaren we voor de volgende keer!”

“Prima, jij hebt de controle hè, onthou dat. Ik ben er alleen voor wat jij nodig hebt.”

“Ik was bang je teleur te stellen.”

“Mij teleur te stellen? Dat kan niet. Je betaalt me hè. Hoe langer het duurt, hoe meer ik aan je verdien! :-)”

“HAHAHA, trut.”

“Kom er nu maar weer af, anders gaan we veel te snel ;-)”.

Lieve groet,

Monya
PS. Angst is een bijzonder iets. Iedereen verwerkt angst op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo. Goed invoelen in wat de ander doormaakt is essentieel voor de juiste begeleiding. De cynische grappen zijn er voor de broodnodige glimlach 😉. Heb jij wel eens angst?