Er stond een fikse file op de A7 gisteren. Met maar liefst 40 minuten vertraging volgens Q-Music. Gelukkig rij ik altijd via Google Maps, op de telefoon. Dus een alternatieve route wordt vanzelf aangeboden. Google liet me via de Beemster rijden. En ik keek mijn ogen uit. Lekker tuffend over rustige wegen, door pittoreske plaatsjes, veel groen, zonnetje erbij.
Deze route duurde wel iets langer dan de originele en ik moest wat kilometers omrijden. Maar het bracht me ook iets onverwachts. In plaats van het chagrijn van de file, gaf het me rust en liet het me een prachtige omgeving zien waar ik nog nooit geweest was. En ik was ook nog op tijd bij mijn klant! 
🙂
Toen ik aan het woord omrijden dacht, schoot me gelijk het karakter van mijn paard Nomeado te binnen. En een gedachte aan hem tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Nomeado liet me heel vaak “omrijden”. 
😉
Als ik bedacht een schouderbinnenwaarts te oefenen, dan zou hij alles aanbieden maar geen schouderbinnenwaarts. Als ik aan de hand een Piaffe in de planning had, dan schoot hij alle kanten op en zou misschien een levade doen, maar geen Piaffe.
Als ik mensen over hem vertel, vertel ik ook hoeveel ik van dat paard hield. En hoe liefde en haat dichtbij elkaar liggen. Want ik word zelden boos, op niets of niemand, maar dat paard, dat paard kon me af en toe laten klappertanden van woede, zo raakte hij me.
Niet dat ik daar trots op ben. Maar dat paard legde, in zijn jaren samen met mij, alles bloot waar ik nog aan moest werken. Mijn ego, mijn trots, mijn geduld, mijn vaardigheden. Wat een leermeester. Zijn karakter was afwijkend en speciaal. Zo hebben we onmogelijke dingen gedaan, en zou een gewone dressuurproef nooit lukken.
En wat heeft dat paard mij vaak laten “omrijden”. Nooit recht naar mijn doel, maar altijd via omwegen. Wachtend op wat hij aanbood en daar dankbaar voor zijn, want iets anders zou ik niet krijgen. Mijn inmenging moest altijd minimaal zijn. Meer accepteerde hij niet.
Het resulteerde in maffe dingen, zoals met brandende fakkels rijden, in het donker, op Paard & Koets. Of een schriktraining op Horse Event welke hij nagenoeg uit zichzelf liep, omdat hij luisterde naar mijn woorden via de geluidsinstallatie. Of een prachtige Piaffe, waar ik hem niet meer uit kreeg en uiteindelijk maar met stoom uit mijn oren via de bakrand afstapte en hij nog een ronde helemaal alleen trots door piaffeerde.
En dat ik heel boos in de kantine ging zitten omdat hij niet meer van het podest af te krijgen was. “Hij luistert ook nooit!” Daar heeft hij wel 20 minuten gestaan voordat hij me via het raam van de kantine uitnodigde om weer verder te spelen.
Toen vond ik het niet altijd leuk, of grappig. Nu overheerst de glimlach als ik aan hem denk.
Hij heeft me zo vaak laten “omrijden”, maar oh wat heb ik veel van hem geleerd. 🙂
Omrijden is niet altijd minder dan recht op je doel af. Soms brengt het je op plekken of in situaties waarvan je later de bedoeling pas begrijpt. Zo is het trainen van paarden niet altijd een vastomlijnd geheel. Omrijden is creatief omgaan met de mogelijkheden die er die dag WEL zijn in plaats van te knokken voor wat er NIET is, maar wat je wel wilt hebben.
Laat jou paard je wel eens omrijden?
Lieve groet,
PS. Dit is een mooie fotocollage van onder andere mijn knappe Lusitanovriend. Ik mis hem nog elke dag. 
<3