Dit jaar reed ik, na een afwezigheid van 2 jaar, weer mee op Horse Event 2014 en al meteen tijdens de eerste demo overviel het me: angst. Niet gewoon zenuwen, nee, angst. Letterlijk hartkloppingen en ik kreeg mijn ademhaling niet meer op orde. De voorbereidingen waren niet goed, mijn demopaard viel de dag voor Horse Event uit, ik kreeg met alle liefde een vervangend paard aangeboden, een paard dat ik niet kende en de dag van de eerste demo voor het eerst reed. Daarnaast ging ik uit van mijn jarenlange ervaring en had ik mijn verhaal niet goed voorbereid.
Dit was tijdens de demo’s op het Horse Event.
Waar ik niet op gerekend had was dat routine niet meer werkte, de routines die ik in 20 jaar professie heb opgebouwd hadden me erdoor heen moeten slepen, maar omdat ik daar zonder nadenken vanuit ging kreeg ik het deksel op mijn neus. Hierdoor kwam mijn demo niet goed uit de verf, ik was dusdanig de kluts kwijt dat het verhaal dat ik vertelde los zand werd en de gebrekkige voorbereiding een gat sloeg in mijn zelfvertrouwen.
‘s Avonds in mijn bed baalde ik enorm. Zo enorm dat ik letterlijk dacht om mijn demotijd terug te geven aan mijn vriendin Fiona Meilink, omdat ik vond dat mijn plek op Horse Event niet terecht was.
Iedere keer als ik terugdacht aan de demo hapte ik letterlijk naar adem, zo slecht vond ik het. Ik begreep het ook niet, ik doe dit al jaren, waarom ging het dan toch mis?
En langzaam kwam het besef. Ik ben niet meer de persoon van 2 jaar geleden. Het verhaal van 2 jaar geleden hoort niet meer bij mij. Ik ben veranderd. Gegroeid, mag je wellicht zeggen. Toen ik de ring binnenreed overviel me als eerste een enorm gemis. Ik miste mijn vaste steun en toeverlaat, mijn Lusitanohengst Nomeado die twee jaar geleden verongelukt is. Twee handen op één buik waren we. Als ik hem bij me had voelde ik me zeker, we waren een team. Hij zat onder mijn huid. Ik realiseerde me ook dat ik altijd heb opgetreden als zijnde mijn bedrijf, maar nu was ik daar alleen, puur als mezelf. Ik kan je wel vertellen dat dat bijna naakt voelt, zo open en bloot.
De halve nacht heb ik wakker gelegen en nagedacht over wat te doen. En ineens daagde het me….
‘Vertel gewoon het verhaal van jezelf’.
Ik draai al 20 jaar mee. Ik hoef mensen niet uit te leggen hoe rijtechnische zaken werken, hoe je bijvoorbeeld een schouderbinnenwaarts rijdt. Sla een boek open of Google en je vindt overal HOE je rijdt. Ik hoef alleen maar te vertellen hoe het VOELT om te rijden. Wat er door je heen gaat, hoe je contact maakt met je paard, met jezelf, hoe je jezelf overstijgt en met een blij gezicht af stapt.
Want als ik als professional al angsten ken, en verliezen heb geleden, gemis ken en moet werken aan zelfvertrouwen, hoeveel mensen met één paard zijn er dan niet die er ook dagelijks mee worstelen?
Nou, ik ken al die stappen hoor. Ik ben niet meer dezelfde persoon als twee jaar geleden, ik groei omdat ik dingen heb meegemaakt, in een snelheid die adembenemend is. In een jaar verloor ik mijn huwelijk en mijn bedrijf, verwoestte een brand onze panden en raakte ik al mijn paarden kwijt…
Ik weet hoe het VOELT om te rijden. Wat er door je heengaat.
En hoewel dat allemaal vreselijk is, hebben velen in meer of mindere mate hetzelfde meegemaakt. Verlies en angst en onzekerheid kennen we allemaal. En daar gaat het om. Het onderkennen dat dit in je
leeft, en dat je gericht aan de slag gaat om dit te ‘overwinnen’.
En ik realiseerde me dat daar mijn kracht en missie zit. Ik begeleid al jaren ruiters en paardeneigenaren , ik heb alle soorten problemen, angsten en ongelukken voorbij zien komen. Ik heb letterlijk zoveel gezien dat het ook mij beïnvloed heeft. Ik begrijp hoe het voelt. Ik ben er ook geweest, been there, done that, vallen en weer opstaan. Soms letterlijk.
Paarden rijden en houden is het mooiste wat er is. Ondanks worstelingen, twijfels, onzekerheden, pure angst, eenmaal besmet blijft het in je woekeren. Soms alles verterend, soms euforisch. Het leven met paarden houdt je een spiegel voor, een spiegel die je feilloos laat zien waar je nog aan moet werken.
De tweede en derde demo gingen echt heel goed. Ik hoefde niet meer te zoeken naar woorden, ik heb gewoon het verhaal verteld over mijzelf. Over wie ik ben en wat ik heb meegemaakt, wat het met me heeft gedaan en hoe ik eraan gewerkt heb en hoe ik daar anderen mee kan en wil helpen. En dat is soms echt wel technisch, maar hoofdzakelijk hoe je leert omgaan met je gevoelens en emoties, hoe je je paard weer gaat aanvoelen, hoe je contact houdt met jezelf, hoe je jezelf hervindt en overstijgt.
De reacties waren geweldig. Zoveel herkenning.
Voor mij was dit een belangrijke les.
Ik ging naar Horse Event 2014 en kwam als ander mens terug.
Monya Spijkhoven
De post Monya Spijkhoven – Angsten overwinnen verscheen het eerst op Paardvisie.nl.